Plant Visit Part 1

Tapos na ang botohan. At di mo ako binoto. Oo, ikaw.

Tamad ka. Tsk tsk.

Ayoko na. Tampo na ako sa’yo. Kapag ako ay hindi nanalo, sisisihin kita. Lahat ng hindi bumoto sa akin ay magsisisi… magdurusa… mag-iisip na sana nagclick sya sa aking entry at bumoto.

Pero wala nang pagkakataon pa.

Magkalimutan na tayo.

Hahaha.

Biro lang. Pero pag nanalo ako, hindi ko kayo kilala.

Hahaha ulit.

Pero di biro yun. Hahaha pa rin.

Hmmm… Kahit na hindi ako binoto ng karamihan sa inyo… umabot ako siguro sa mga top 11 o mas mababa dun. Ok na rin. Kaya pa.

Oo, ok na. Bati na tayo ulit.
______________________________

Nagkaroon ng plant visit ang aming graduating class nung nakaraang biyernes.

At gaya ng nakagawian, lahat ng plant visits e may “sidetrip” na tinatawag.

Nagsimula ang araw na gaya ng ibang nagdaan. At si ninong, sa sobrang aga ng gising e parang hindi na natulog. Puyat na naman.

Pero 6:00 am daw kasi ang call time. 6:30 raw aalis ang bus.

At si ninong, na hindi na natuto at ayaw paiwan sa bus ay umalis na ng bahay ala-singko pa lang. Tamang-tama 6 :00 impunto nasa skul na sya.

PERO ang bus ay umalis ng 8:15 am. Hinintay pa nila ang kaklaseng 6 am na nang nagising.

Ang Mapuan time, lagi talagang delayed.

Nakarating kami sa APC mga bandang 10 am na siguro. Sa Canlubang, Laguna daw yun pero ang dinaanan namin ay yung Silangan exit. Bale yung lugar ay isa sa mga bagong Industrial zone sa CALABARZON (Cavite, Laguna, Batangas, Rizal, Quezon). At may mga bago nang pabrikang nakatayo dun.

Isang testing facility ang APC at bahagi ng Atmel Corporation na gumagawa ng mga semiconductors at Integrated Circuits. Bale ang tinetesting nila dun ay yung mga wafers o kumbaga yung “mapa” ng mga circuit. Temperature testing, stress testing, mga ganun.

First time raw ng APC tumanggap ng plant visit request. Kaya naman kahit sa seminar nila sa amin parang medyo nangangapa sila. Kahit anong pilit ko, hindi ko matagalan ang atensyon ko sa mga sinasabi nila. Pero nakuha ko naman yung gist, kaya ok lang.

tulog na...

Tapos, syempre may line tour. Tiningnan namin yung ibang ginagawa nila sa pabrika. Baka kasi hindi totoo. Hahaha.

Napansin kong ang mga machine operator nila puro mga bata pa… mga nasa 20’s lang. Mga graduate kasi ng technical courses ang kinukuha nila at binibigyan ng training. May mga cute, sabi nga nung kasama ko. Mas marami sa kanila ay babae. Sabi nga nung kaklase namin e dun na raw sya magtratrabaho. Hehe. Parang nakita ko na rin ang ginagawa ni Jocelyn sa trabaho nya.
Maayos ang assembly line nila. Metikuloso. Interesante. Talagang mahigpit at maingat. Sensitive kasi ang mga wafers sa static at dirt. Sabi nga nung guide, hanggang .5 microns lang ang diameter ng alikabok na tolerable sa ilang rooms nila. I-imagine mo na lang.

Sa unang tour, pinakita yung probe testing na ginagawa nila sa mga wafers. Dun sa pangalawang tour, pinakita naman yung “assembly line” nilang matatawag. Mahal raw ang mga makinang ginagamit… nasa six figures at dollars ang halaga bawat isa.

Ang nakakatuwa, pagkatapos ng tour ay meron pang pagkain. Oo. Nagulat ako. May meryenda na, may lunch pa.

Yun nga lang parang minaliit nila ang kakayahan ng mga Mapuan mag-imbak ng pagkain sa mga bituka nila. Kasi naubusan yung iba ng ulam para sa tanghalian. Buti na lang ibinalik nung iba yung sobrang kinuha nila. At naging maayos ang lahat nang walang foodfight, batuhan ng plato o kaya sasaksakan ng mga tinidor.

2 pm na kami nakaalis na pabrika…para mag-“sidetrip”.

(ITUTULOY...)

Attempts

What would you attempt to do if you knew you could not fail?
~Dr. Robert Schuller

Hindi na ako umaasang manalo sa pakontes ng wika2007 sa pamamagitan ng mga votes. Una sa lahat, popularity-wise, hindi naman ganun kasikat ang blog ko. Siguro dati. Wahaha. Nung huling tingin ko, may mga entry dun na lampas na sa 50 votes. Hindi kita kinukonsensya. Alam kong wala kang pake sa akin. Wahaha.

Nakonsensya ka na?

Alam ko rin na ang mga ka-link ko rito ay halos kapareho ko, walang hilig bumoto. Kaya kahit paano, ayos lang. Oo, ayos lang. Ayos lang sabi e… kulit mo. >_<

Kung gusto mong makatama sa dartboard, kahit di ka marunong sa darts, e bato lang ng bato ng dart. Mayroon ding tatama dun. Kaya gumawa ako ng entry para sa paligsahan na yun…at binato ko sa kanila… este sa dartboard.

Tumama kaya?

Umaasa akong magandahan ang mga nagbasa sa nilalaman nung ginawa ko. Kahit yun na lang.

Hmmm… gumaan ang pakiramdam ko at nakapagblog ako ulit. Medyo cramped na rin ang utak ko kakaisip ng kung ano-anong bagay. Natuklasan ko na hanggang wala akong sinisimulan e wala naman talaga mangyayari. Walang silbi ang mga plano kung di ka naman talaga magsisimula.

Subukan mo. <--kausap ko ang sarili ko?

Anyway.

Pinasadahan ko ang aking inaagiw nang link list at nagparamdam sa mga nakasalamuha ko nung ako ay nagsimulang magbloghop mga bandang March. Marami sa kanila ay nandyan pa ang blog, pero may mangilan-ngilang mga burado ang buong blog… hindi ko na alam kung saan na sila naroroon. At hindi ko alam kong bakit binura nila ang blog nila.

Sentimental lang siguro akong tao, pero di ko magawang burahin ang mga blog ko. Ginawan ko pa nga ng back-up yung mga posts ko. Just in case.

Habang nagblobloghop, napansin ko rin may mga naka-link sa akin na di ko naramdaman ang presensiya sa sarili kong blog. Kahit tag o comment, wala silang iniwang bakas. Para silang mga apparition…now you see them, now you don’t.

Syempre may mga “faithful” pa rin. Dumadaan at nagpaparamdam dito. Yehey. Clap clap. Ako’y bumalik, bumabalik at babalik dahil sa inyo...

May mga lumipat na ng blogsite, may nagkaroon ng sariling domain, may mga kapareho ko na nandun pa rin ang blog pero kasabay ko rin halos nung nawala… hiatus daw ang tawag nila dun.

Bumalik na ako. Babalik pa ba sila?

Ang Obra

Ang post na ito ay aking isasali ko sa Wika 2007 Blog Writing contest ng Pinoy Blogosphere. Sana manalo. Hahaha. Gusto mo akong tulungan? Pwede. Kailangan mo lang akong iboto. Pero saka na natin pag-usapan yan, basahin mo muna ang aking kwento. n_n Sa August 20 pa naman ang botohan.

(update: Maaari ka nang bumoto DITO)

Nung nagsabog ang langit ng iba’t ibang wika, isa ang Pilipinas sa nauna sa pila. Dala-dala nito ang isang malaking bayong upang paglagyan ng mga wika. Hinakot nito ang karamihan sa mga wika: Tagalog, Hiligaynon, Cebuano, Ilokano, Bikol, Kapampangan, Waray, Maranao at iba pa.

Natawa ang ibang bansa dahil sa dami ng kanyang kinuha. Nag-aagawan naman ang ibang bansa para makuha ang Ingles, Mandarin at Russian.

Sabi ng Alemanya pagkakuha nito ng wikang Aleman, “Pilipinas, ang dami mo namang kinuha. Aanhin mo ba ang mga iyan? Isa lang naman ang kailangan natin para mabuo.”

Ngumiti ang Pilipinas habang tangan ang mabigat nitong bayong at pagkatapos ay sinabi, “Gagawa ako ng obra.”

Walong taon na rin ang lumipas nung una akong nasabak sa pag-aartista. Walang film, walang kamera, wala naman talagang pelikula. Pero may pagtatanghal sa munting stage ng aming paaralan.

Pagdiriwang kasi para sa Buwan ng Wika.

Bilang paggunita sa okasyon, nagkaroon ng munting programa pagkatapos ng flag ceremony. Ok lang sa mga estudyante, kasi walang lesson kapag may program. Yehey! Sino bang gugustuhing maburo sa loob ng silid-aralan at kumopya ng lecture habang nanood ang iba ng palabas sa stage. At malapit lang ang canteen sa quadrangle. Pwede ka pang mag-almusal habang may show.

Iba-iba ang pagtatanghal na ginawa ng bawat baitang…may mga sumayaw, may mga tumulang parang kumakanta at mayroon din namang kumanta na parang tumutula.

Lahat sila kumpleto with Filipiniana costume. Makabayan rin kasi ang mga tao kapag buwan ng wika.

Kami naman ay nagbahay-bahayan este nagdula-dulaan sa stage. Ginawa naming mala-telenobela ang buhay ng dating pangulong Manuel L. Quezon na tinaguriang Ama ng Pambansang Wika. Napilitan akong gumanap na Quezon dahil kaaway ng direktor naming babae yung isa naming kaklase na pwedeng sanang gumanap sa role.

Ayos lang, naisip ko, dahil mayayakap ko naman yung dalawang crush ko dati. Gaganap kasi sila bilang asawa at anak ko. Hahaha. Oh, the joys of elementary crushes. Hahaha.

Mahaba rin ang dula na yun dahil hanggang pagkamatay ni Quezon sa Saranac Lake sa kasagsagan ng World War II ay inabot namin. At siyempre nadaanan din ng dula na yun kung paano at bakit itinulak ni Manuel Quezon ang pagkakaroon natin ng isang pambansang wika.

Sabi nila, mahigit sa isangdaan at pitumpu (170) ang mga wika sa nagkalat na mga pulo ng Pilipinas. Na tayo ay nabuklod sa iisang pagkakakilanlan sa kabila ng ating pagkakaiba sa wika ay isa nang malaking tagumpay para sa ating bansa. Ito ay patunay na hindi hadlang ang mga pagkakaiba ng mga salitang namumutawi sa ating mga bibig upang tayo ay magbigkis at magkaisa. Marahil nga ay hindi madali ang daan, pero pinakita nating hindi rin naman imposible na tahakin iyon.

Maraming wika, matatag na bansa.

Kagaya ng isang halo-halong sumasarap dahil sa iba-iba nitong rekado, ang ating kultura ay makulay dahil sa iba-iba nitong wika. Isipin nyo na lamang ang halo-halong gawa lang sa yelo at condensada. Maaaring may lasa ito, pero hinding-hindi maikukumpara sa sarap ng tunay na halo-halong may leche flan, pinipig, garbanzo, ube, langka, nata de coco, saging, gelatin at iba pa. Hindi naging masama ang pagkakaiba ng mga rekado sa lasa ng halo-halo, bagkus pinagyaman ng iba’t-ibang halo ang linamnam nito.

Maging sa paghahabi o sa pagpipinta, ang isang magandang disenyo ay hindi nabubulid sa isa o dalawang kulay lamang kundi sa pagsasama-sama ng iba’t ibang kulay at dibuho o pattern upang makabuo ng isang obra. Hindi nakakabawas sa ganda ng obra o habi ang iba’t- ibang kulay, bagkus ay nakadaragdag pa ito sa kagandahan ng disenyo.

Maraming wika, matatag na bansa.

Ang pagkakaiba ng ating wika ang nagpapatunay na mayaman ang ating kultura at dapat ipagmalaki. Ang pagkakahiwalay ng ating mga pulo ay hindi naging hadlang upang tayo ay makilala bilang isang bansa. Ngunit matagal ang panahong inabot upang makamtan ang pagkakaisang ito. Mahigit na tatlong siglo tayong napasailalim ng mga Kastila dahil hindi tayo agad nagkaisa.

Pero wala namang obra na minamadali. At ang ating pinipintang dibuho ay hindi pa tapos.

Pinangarap ni Manuel Quezon na tayo ay mabuklod sa iisang wika. Pero bagaman tayo ay binubuklod ng wikang Filipino, pinatatatag naman tayo ng ating iba’t ibang wika. Dahil pinapakita nito ang ating kultura na pinamana ng ating mga ninuno. Kultura na siyang ating pagkakakilanlan. Iba-iba man ang ating mga wika, habang kinikilala natin na tayong lahat ay mga Pilipino, tumatatag ang ating bansa. Dahil kung maipagmamalaki natin ang ating pinanggalingan, taas-noo nating tutunguhin ang kinabukasan.

(Nagustuhan mo? Kahit hindi, pwede mo pa rin ako iboto DITO)

PinoyBlogoSphere.com | Pinoy Bloggers Society (PBS)

presents

Wika2007 Blog Writing Contest

Theme: “Maraming Wika, Matatag na Bansa”

Sponsored by:

Ang Tinig ng Bagong Salinlahi

Sumali na sa DigitalFilipino.com Club

Sheero Media Solutions - Web Design and Development

Yehey.com - Pinoy to p're

The Manila Bulletin Online

WikiPilipinas: The free ‘n hip Philippine Encyclopedia

MacArthur

"Nanggaling na tayo dito ah?!"

I intend to live forever... or die trying.
~anonymous


Walang habambuhay nawawala.

Dahil ang isang tao, kung hindi pa napupunta sa ibang mundo, e babalik at babalik sa kung saan man sya masaya.

At ako... e babalik at babalik din dito.

Hahaha. Ang o.a. >_<

Dala lang siguro ng malakas at pabugsu-bugsong mga pag-ulan. Alam nyo na, kapag umiiyak ang langit at humahalik sa tigang na lupa... blah blah blah and so on and so forth. Ayun, ang sarap magdrama.

Eto na ang ikatlong pagkabuhay ng ninong.blogspot.com. Woohoo. Magdiwang. Ang kulit-kulit ng blogero. Hindi makuntento. Aalis. Pero babalik rin naman. O_o. Re-layout na naman po ang lagay.

Naisip ko kasing ngayon na ang oras upang bumangon at muling sakupin at less than 30% ng pinoy blogosphere. Bwahahaha. Gayundin ang .0353% ng foreign blogospheres na di maintindihan ang salitang Filipino pero dumadaan pa din dito sa blog ko ang nag-iiwan ng tag.

Nanumbalik sa aking gunita ang aking masidhing pangako sa sarili.... na paluluhurin ang mga taga- Google Adsense na tumanggi sa blog ko dahil hindi nila ako kinayang intindihin! Paluluhain ko pa nga pala sila ng dugo...

...at limpak limpak na salapi.

P.S.

Kanina lang ata ang first time ko na nakarinig ng suspension ng klase para sa araw ng Sabado. Hmm... clap clap. Sa wakas, naisip rin nila na may mga estudyante pang pumapasok pag sabado.

At ito ang aking centennial post.

Mind blank

Aaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaah.

Aaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaah.

Aaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaah.

Aaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaah.

Aaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaah.

Aaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaah.

Miss me?

A man would do nothing if he waited until he could do it so well that no one could find fault. ~John Henry Newman

I’ve been a bad, bad blogger these past months. Go ahead and spank me.

I have taken this blog a bit for granted. Didn’t post much, did not even visit other blogs. Forgotten link exchange requests.

I might seem to have been waiting for something good enough to post. Or finding better ways to deliver it. Such is the predicament of a blogger who gets a good number of visitors. It somehow limits what you can or cannot say.

Maybe one can share private details when hidden in anonymity but when people who are close to you know what’s going inside your head, things might not get so pretty. Because it might even be about them, see. And they might not want what they might see.

And I also had the layout problem thing. I want to change the layout of this blog. Maybe even the name. It did not have the same impact that I sort of envisioned it to have. But the layout had been good enough for me. And somehow a part of me doesn’t want to change it. But still I know it is not working well enough.

I am a bit touched that several people still continue to visit this blog time and again, only to find the same post over and over again. I’ll try to make it up to you people somehow.

But not yet.

Reformat

“Ninong, utang na loob, mag-update ka naman.”
~Spam mail

“Ninong, I would not let the 7^th Book be released if you will not update your blog within the week”
~J.K.R.

“Wala pa ring update kamo? Kaya pala tumataas ang mga bilihin.”
~tindera sa palengke ng Pangasinan

“Ni hindi man lang umattend sa MOA nung tuesday… para sa kanya pa naman sana yung event…”
~MOA event organizer

Kamusta?

Sabi ko babawi ako ng june. I may have spoken too soon. Kaya lumipas ang buong june na iisa lang ang post ko. Di man lahat kayo e interesado sa buhay ko, meron pa ring mangilan-ngilang patuloy na bumabalik, sumisilip kung anong bago. At patuloy na nadidisaappoint. Haha.

Toink.

Busy lang talaga. Maraming pinagkaabalahan. Hindi iilang beses na ginawa kong kama ang opisina at tinulugan ang mga vacant periods ko makabawi lang sa tulog. Sunod-sunod ang pasahan na hindi naman natutuloy o hindi mga proyektong di gumagana ng siyento porsyento. Mapapagod lang ako pag kinuwento ko ulit lahat ng pinagdaanan ko. Tapos na rin naman ang mga blogging moments na yun. Di ko na mauulit pa yung mga naisip ko at naramdaman. At dahil tapos na ang term…

REFORMAT NA.

Thermodynamics Files. SHIFT + DEL.

Database Management System Files. DEL

Operating Systems Files. DEL

COE Ethics Files. DEL

Install COE Practicum? CANCEL

Install Seminars/Field Trips? OK

Install OS Lab? REMIND ME LATER

Re-install Computer Networks? OK

Install Software Design v2.0 Update? OK.

Kaya natagalan bago ako nagpost e dahil gusto ko sana pagnagpost ako dito e may grade na lahat ng incomplete ko… pero kung hihintayin ko pa yun baka next month pa ako makagpost dahil sa ubod ng high-tech naming system. Hmmm… medyo tinamaan rin ako ulit ng katamaran nitong nakaraang araw. Di na rin masyadong nagbloghop. Nagpahinga sa blogosphere…

Hindi na ako masaya sa layout ko… Dapat nang magpalit.