Unang Sweldo, Full Metal Alchemist at Billiards

“…people can’t give up hoping for what they once had, youth or you name it…it’s just how people are, they cling to foolish hopes.” --Larry McMurtry, Buffalo Girls
___________________

Nung thursday, natanggap ko na ang aking kauna-unahang allowance bilang miyembro ng skulpaper…kung tutuusin parang sweldo na ring maituturing un. Gusto mo malaman kung magkano? Hindi pwedeng sabihin e (confidential daw). Basta ang masasabi ko, hindi pa kayang sumuporta ng pamilya un. Haha. At ubos kaagad yun sa isang date.

Kaya nga minsan, may perks din ang mga single. Kahit ubusin ko ung pera para sa sarili ko at bumili ako ng kung ano-ano okay lang. wala naman akong ibang pagkakagastusan e.

Un ata ang kaunaunahan kong “sweldo”. Kung di ko lang kelangan ng pera, ipapa-frame ko un. Haha. Ngek. Kahit ipa-frame ko yun matutukso pa rin akong gastusin yun. Saka sabi nga nila, nandyan ang pera para gastusin.

At syempre nabawasan na un kaagad. naholdap ako sa org nung araw din na yun. madami pa pala akong dapat bayaran dun. Tsk tsk. Kapag gusto mo talaga mag-ipon lalong dumadami ang gastos. Nakakasuya. May gusto pa naman akong bilhin. Pero mukhang matagal-tagal ko pang pag-iipunan yun.

Ngapala baka gusto nyo magdonate sa akin. Just call 1800-1-NINONG. Tingnan nyo lang kung magri-ring. Pwede rin ninyong iwan ang numbers nyo sa comments at kung may load ako, ako na mismo ang magtetext sa inyo ng oras at lugar kung san ninyo iiwan ang ransom, este donation para sa akin.
____________________

Pagkatapos ng tatlong lingo ng pagtyatyaga sa mabagal na pagload ng youtube kapag tanghali, natapos ko na ang Full Metal Alchemist. Anime po un, just in case na wala kayong tv at nakatira ka pa rin sa ilalim ng lupa. Salamat kay animeangel3, isang Chinese(?) na nag-upload ng kumpletong 51 episodes ng FMA sa youtube. Movie na lang ang kulang ko at matatapos ko na ang buong Full Metal Alchemist. Masaya na nakakalungkot. Alam mo yung pakiramdam na gusto mo nang matapos ang isang bagay pero pag matatapos na parang ayaw mo matapos. Iisipin mo sana mas matagal pa. Parang ung lonesome dove ni larry mcmurtry, lampas 1000 pages un, pero pag malapit ka nang matapos maiisip mo sana mas mahaba pa. sana mas matagal mo pang makakasama ang kwento. Parang tao rin yan e. kapag kasama mo yung talagang gusto mo makasama hindi ba naiisip mo na sana bumagal ang oras para mas matagal kayong magkadaupang-palad (HOOO! Lalim!). Ganun kaganda ang Full Metal Alchemist para sa akin. Kumpleto sa mga kalokohan at kaseryosohan. At ung ending nya sa series ay hindi ung happily-ever-after ending kundi ung “reality ending”, kung saan hindi nakukuha ng characters ang lahat ng gusto nila. Pero pwede na. Kasi ganun naman talaga ang buhay di ba? Hindi lahat ng gusto mo ay iyong makakamit. You have to make do with what you have. Kaya ang FMA ay isa sa mga pinakamagagandang anime na napanood ko sa totoo lang.

Kung hindi ka sang-ayon, keep your thoughts to yourself. Wala akong pakialam kung hindi mo sya gusto. Basta ako gusto ko ung kwento. Kung sasabihin mong pangit yung series para mo na ring sinabing wala akong taste. Di mo na kelangan magbitaw ng ganung comment kung ayaw mong masaktan. Baka i-transmute pa kita at gawing pataba na lang sa lupa. Para mas may silbi ka sa mundo kaysa sa sirain mo ang araw ng ibang tao.
_____________________

Nung Miyerkules, medyo ginabi ako ng uwi. Inumaga na nga e. Past 12 na ako nakarating ng bahay. Kumain kasi kami sa may “sizzling craze” nina sir namre at sir ace. Ang masasabi ko ay lapitin talaga si kuya ace ng mga prof na… ehem…alam nyo na un. Hehe.

Dapat past 10 uuwi na kami, pero nagyaya sila magbilyar at hindi ko naman magawang tumanggi. Dahil masaya talaga maglaro nun.

Naaalala ko noon, simula second year hanggang fourth year hayskul halos araw-araw naglalaro ako ng bilyar, simula nung natuto ako, naadik na ako. Ang masaya kalaban noon si Erwin a.k.a “Ubos-Bola”, kasi madalas panalo ako. (wag ka na magreact). Si alamares naman saka si ferbert laging libre ang laro. Kapag si ferbert ang kasama ko lagi talaga akong ginagabi. Nagyayaya pa kasi magcounter yun e.

Syempre natuto ako sa mga magagaling kong kaklase. Si Clark, may itinuro yan sa aking tip tungkol sa doblete na hanggang ngayon nagagamit ko pa rin. Sa kanya din ako natuto ng pinipinahang spot. Kay Maynard a.k.a. “jango” na talagang sumasali sa mga tournament at may sariling tako na fiberglass pa ang tip. Sya ang astig pagdating sa prepare.

At syempre si Sir Pagc, ang efren ng Regis. Sobrang galing. Takot akong kalabanin ito nung nagsisimula pa lang ako kasi kahit may plus ka na talo ka pa rin. Pero nung tumagal nakalaban ko rin sya at pagkatapos ng hindi iilang pagkatalo e nakabawi rin ako. Sa kanya ko natutuhan ung karamihan sa mga alam ko. Kasi sabi nga nila, mas matututo ka kapag magaling ang kalaban mo.

At dahil sa kanila. At sa swerte na rin, isa lang ang talo ko nung Wednesday. Haha.

Nakakamiss talaga ang highskul.

Special Edition

“…Once you finally got what you were looking forward to getting, something would always have changed so that it didn’t seem as nice or as important as it had seemed when you were merely imagining it. Life was too slippery, and people too changeable.”
--Larry Mcmurtry, Buffalo Girls

Sa ngayon, mayroon ng mahigit sa ciento quarenta (140) na ang nakadalaw sa aking blogsite. (kung hindi mo alam kung pano ko nalaman, may site counter ako dun sa may links corner ng webpage na ito…yung number dyan na 014-something, kaya medyo magulo, kasi hindi ko pa naaayos e. pero maniwala ka, number of visitors yun at hindi number of votes dun sa favorite probi counter nung december)

Ang galing…masarap sa pakiramdam ang malamang may nagbabasa ng mga sinusulat ko, di ko nga lang kilala yung iba kasi…amp, ayaw mag-comment…pero salamat pa rin sa pagdalaw nyo…

At ang post na ito ay para sa mga masugid na tagasubaybay ng aking buhay, mga taong may tiyaga, sipag, diskarte, talino, ginintuang puso at tama-na-ang-bola-dapat-simulan-na-natin-ito-with-matching-smiley-face.
__________

Salamat kay sir ean at marami akong nakuhang e-books nung nag-overnight ako sa bahay nila last friday. ang sarap talaga ng may internet sa bahay. bukod pa diyan masarap talagang matulog sa inyong condo. Sa sobrang sarap, napaisip kami ni sir namre na bumili ng tig-tatlong condominium sa Maynila. Siguro sa España Towers na rin para malapit lang sa skul. Magkano ba dun sir ean? Tumatanggap ba sila ng id picture ko? May autograph pa kung gusto nila. =)

At na-realize ko habang papunta kami sa bahay nila na naniniwala ngapala ako sa reciprocity. Kahit baluktot ang paniniwalang iyon, hindi ko na maalis sa sarili ko. Iba talaga kapag sinuswerte sa bilyar…napapaisip nang sobra-sobra…wahahaha…

Unbeatable ako nung gabi na un e…7 wins…0 losses...ibig sabihin nag-enjoy ako ng isang oras sa paglalaro ng bilyar sa halagang P 0.00. may punto nga ung dyaryo na libreng pinamimigay sa LRT: “The best things in life are libre.”
__________

Tahimik ako nung valentines dahil tahimik naman ang valentines ko. Wala naman akong date e. Kung gusto mo malaman ang ginawa ko, well, namigay kami ng TNB sa mga Mapuan nung gabi. At sa sobrang trapik sa roxas boulevard, halos mag-aalas-dose na ako nakauwi. Gaya ng sinasabi ko ngaun, bakasyon muna siguro ako pagdating sa lub-lub. Nakakatakot na e. di ako pinanganak para sa ganyan. <*sigh*>
_________

Kung nagtataka man kayo kung bakit matagal akong nanahimik (one month din ata), pwede nyong ibunton ang sisi sa youtube. Dahil naadik ako sa mga anime…lalo na sa fullmetal alchemist at bleach. Ewan ko sa inyo kung gusto nyo un, pero para sa akin magaganda un. At dahil nanonood ako sa youtube, wala na akong time para sa blog.

Ngapala, pwede ring dahil sa TNB…haha. Nagrelease kasi kami ng issue nung feb.14, kaya lang The New Builder Tonight na un, kasi gabi na kami nagdistribute ng skulpaper. Na-late ung publisher ng mga 5 hrs lang naman…samantalang wala pa atang 1 oras mula doon hanggang Mapúa. Kung tutuusin nakatatlong balik na ako sa bahay at skul sa loob ng limang oras na un. Pero di ko sinisisi ang publisher… bakit? Dahil hindi naman sila ang may kasalanan. E sino? Hmmm….

Kung hindi mo alam…hindi mo na kelangan malaman pa…hahaha. Mahirap na. Kung ang isda nahuhuli sa bibig, san kaya nahuhuli ang writer?

Baka sa blog. =)

Gamot...Reseta at iba pa

Nobody knows who i really am
I never felt this empty before
and if i ever need someone to come along
who's gonna comfort me and make me strong? - Life is Like a Boat (Bleach)


gusto man magblog nitong mga nakaraang araw...di ko nagawa... medyo busy e... kapag gusto ko magblog...maraming gumagamit ng pc dito...malapit na kasi yung paglabas nung issue...

saka di ako komportable kapag may nagbabasa ng tina-type ko...parang nakakahiya ang dating... iba pa rin kapag nakapost na ung binabasa nila...at least kahit ano sabihin nila, hindi na makakaapekto sa tinatype ko.

nakakalungkot ung mga results ng quizzes ko ngayong term...mababababa kasi. alam ko medyo kasalanan ko rin...hindi kasi ako nag-aaral... pero sa totoo lang, hindi ko naman talaga talent yun. nung naghagis ng kasipagan sa mga tao, nadapa ako sa pila... konti lang tuloy ang nakuha ko...

nakakatamad mag-aral...medyo minsan nga sumasagi sa isipan ko, pano kaya pag grumaduate na ako? san na ako pupulutin? pero hindi sapat ang pag-iisip nun para sipagin ako...

ano bang magandang gawin kapag gusto mo mag-aral pero tinatamad ka? may gamot ba dun? parang pampagana sa pagkain?

ha? lovelife? di ba minsan mas pampagulo pa un?

inspiration? ngek. nag-expire na e...di na pwede, tama na, baka malason na ako...gusto na nga isuka ng katawan ko, bakit ko pa ipagpipilitan...

baka naman may kilala kayong gamot diyan, bigyan nyo naman ako ng reseta...

nakakapagtaka lang, bakit ganun, mapapansin mo, konting pagkakamali lang ang naglalayo sa'yo sa ibang tao...sabi nga ni sir pokemon sa numericals...

"magkamali ka lang ng isang pindot sa calcu...kumbaga sa DOTA... KILL! (with matching sound effects at pagbaba pa ng boses)"

dapat pasado ako sa test ng micro e...ung tatlong number na nasasgutan ko ng mali, 30 pts na kaagad? dahil dun sa tatlong tanong na un, bumagsak ako? di ba daya...kung tutuusin, nag-aral ako dun ah...haay... saka bakit pag may nagawang anomalya ung isang tao sa akin....lalo silang sinuswerte...ang saya naman nila...hahaha.

oh well, minsan masaya din naman ako...at kung tutuusin (ulit)...mas masaya ako dito.

Dear Control Systems (ECE 562)

if only my mind could reach the stars
i would understand
but my mind is stuck on earth
and my thoughts are bound like my feet - ninong

masakit ang ulo ko nang dahil sa'yo...pero saka ko na itutuloy dahil marami pa akong gagawin dito

Tardy Me

I find it hard to believe
That all the pain that we are feeling
Has some meaning in this world
Its so hard to believe
That everything you see is different
From the things that you’ve been told

I wanted life to be this way
Just a little bit of love could mean so much
O please don’t take it all away
But with you heaven is still close enough to touch

Because your love is still the only thing
That matters in this world
The only thing I can believe... –Hard to Believe, Eraserheads


Kahapon, tinanghali ako ng gising (as usual)…mga 9:50 siguro…may klase ako ng 12:00…late na ako sa lagay na un kasi at least one hour mula sa amin hanggang Mapua. Tapos maglalakad pa ako…nakakainis…bakit hindi na lang nila nilagay ang Intramuros sa tabi ng city hall…bakit di nila ginawan ng ruta ang mga fx papuntang Mapua. Kailangan ko pa tuloy lakarin…hassle naman tumakbo…tsk tsk.

Ang nakakainis pa, kapag lalo kang nagmamadali, lalong bumibilis ang oras…bakit pag mabagal ako maglakad 10 minutes mula kabilang kalsada hanggang Mapua. pero kahit tumakbo ako 10 mins pa rin. Minsan nga 15 e…pag nagmamadali ako tila sumasabay din sa pagmamadali ang oras sa mga relo.

Ang pinakawish ko lang talaga kahapon, nawa’y mayroon akong teleport ability kagaya nung level 21 kong sorceress… kahit within my line of sight lang…ayos na un…o kaya marunong ako magflash-step tulad ni yoruichi at ichigo ayos na rin…para nakapasok kaagad ako sa klase…ayan tuloy, na-late ako…


This will be the last time na ma-lalate ka, Mr. Perez. Pati yung nakadilaw kanina…this will be the last time that you will be late ha…kundi…


Si ma’m talaga nagbanta pa… tsk tsk…tagaktak na nga ang pawis ko sa pagmamadali e…napagsabihan pa…

Half a Decade of Wasted Time

" There was a time, that i just thought
That i would lose my mind
You came along and then the sun did shine
We started on our way
I do recall that every moment spent
was wasted time but then i chose to lay it on the line
I put the past away
I put the past away
I put the past away" - All My Life (America)

Nung una, wala akong maisip ilagay dito sa blog, kaya nagpost ako ng literary…mga kalat-kalat na phrase un na ginawa ko nung nagsimula ako magsulat, pinagsama-sama ko at un, naging tula rin.

Matagal-tagal rin akong nanahimik…wala kasing internet sa bahay. May internet nga sa office ng pabrika pero hanggang ala-sais lang…nakapassword pa ung pc kaya hindi ko maa-access…damot kasi nun e…tsk tsk..magtataka ka kasi hindi naman un sa kanya…

Pero nung December 29, dapat talaga magpopost ako sa blog dahil importante ung nangyari… another heartbreak before the year was over, another heartbreak I’ve prepared for ever since I found her again, but it still hurt just the same.

Pero sa kasamaang palad, hindi ako nakapagblog…kaya un, kung ano man ang ipost ko ngaun, mahina na ung effect…hindi na ganun ka-maramdamin…hahaha. Masama pa naman ako pag nasasaktan, first impulse ko kasi kapag ganun ay gumanti…madalas sa sulat…pero kapag ganun naman totoo ang sinasabi ko… un nga lang…para sa iba, masakit ang katotohanan…at mahirap para sa kanila na tanggapin kapag ipinamukha mo ang katotohanan sa kanila. Kasi, sa totoo lang, alam na nila un e. ayaw lang nilang aminin.

Pero sa palagay ko may mas mabuting paraan para sabihin ang mga bagay-bagay…at ang marahas at tahasang pagbalewala sa mararamdaman ng makakarinig o makakabasa ay makakasira at makakalamat sa isang ugnayan. Ganun kalalim yun.

Dahil isa akong topakin na tao…minsan malakas din ako magtrip…kaya nung mga madaling-araw na puyat ako, December 25-28, nambulabog ako sa mga taong nasa phonebuk ng cel ko…mga 4:00 ng umaga, nagmimiscol ako sa karamihan sa kanila…

at syempre, dahil hindi sya nagrereply sa akin since nung birthday nya last October 31…binulabog ko sya ng mas madalas…dahil kapag napupuyat ako…sya lang madalas ang naiisip ko…dahil ganun naman un…kapag walang naiisip ang utak, ung laman ng puso ang naiisip… (naks. Hehe.)

pero sadyang manhid ang may-ari ng cel na un…ni ha ni ho, walang nireply… walang load? Maraming paraan… bakit dati kapag wala xang load, nkakatext pa rin xa…isa lang ibig sabihin nun e…kahit ayaw ko lang tanggapin…ayaw na nya talaga…

at dahil hindi xa nagrereply, lalo ko xang kinukulit…dahil naiinis ako…kapag naiinis ako gusto naiinis din xa…para pareho kami…tutal malabo na naman, gawin na nating malinaw…

at nung December 29, naging malinaw nga. Siguro umaga sya nagtext, pero nung hapon ko lang nakita kasi nakalimutan kong may celphone nga pala ako…at un, bumungad ang number nya…0921346689?.

Ang laman ng text? Hindi ko naisulat…dahil parang nakuryente ako nung nabasa ko yun, kaya napindot ko kaagad ung erase message…pahapyaw lang ang nabasa ko…at parang ganito yun…

“ANO KA BA? DAHIL SA MGA PINAGGAGAGAWA MO, NASISIRA ANG CEL KO. KAHIT ANONG GAWIN MO, WALA NANG MAGBABAGO…HINDI NA KITA MAHAL…BLAH..BLAH…”

Nabigla ako…para kasing hindi sya ganun…hanggang ngaun hindi pa rin ako naniniwala na sya nga mismo ang nagtext nun…masyado kasing brutal…pero palagay ko, un pa rin ang nararamdaman nya.

Alam nyo kung ano ang nireply ko?

Helo po. Magandang hapon… pasensya na ha, nabura ko kasi yung message mo kaagad, pwedeng pakiulit, para maisulat ko…salamat. Hehe.

Haay…sayang lang ang limang taon…I guess she was never worth it… =(

The Road Taken

The Road Taken
The New Builder
Perez, Feddie Marc S.
Literary

Each morning I push myself up
and walk the road where you
are not among the people I meet

Yet I search for you in the crowd
despite knowing that our paths
might never cross again

I only wish that you were here with me
as I go along life’s unknown path
But you were a corner I left behind
and I just cannot go back

It pains me that I cannot correct past mistakes
I cannot right wrong turns
That nothing is changed by the poems I made
I still trudge this road alone

Yet tired as I am, I’ll still walk this road
To corners my feet have never touched
Who knows where its path might take me
The road taken might just lead me back