Immortality

I pray thee send me back my heart,
Since I cannot have thine;
For if from yours you will not part,
Why, then, shouldst thou have mine?
~John Suckling

Sabi nga ni sir namre, no updates = dead blog.

Buti na lang at immortal ang blog na ito. -_- Hehe.

Lampas isang buwan na rin nung huli akong nag-update. Na naman. Hmm… kataka-takang hindi ako makapagpost samantalang marami akong gusto sabihin at maraming gustong ikwento. Maraming gustong i-barbero.

Hindi ko rin maipaliwanag e… bigla na lang. parang lang, na tila walang sapat na oras para magtype. Marami lang sigurong gustong sabihin na hindi masabi. Mahirap rin minsan na kilala ka ng nagbabasa ng sinasabi mo. Lalo na kapag tungkol sa mga taong yun ang ikwekwento mo. Baka isang araw e mawala na lang ako sa mundo. Assasinated – Special Order.

Marami rin naman kasing pinagkaabalahan. Kumbaga, e nagkabuhay ako sa labas ng Internet kahit paano. Hmm… hindi rin pala. O sige, kahit konti. Ah, basta ganun. At blah blah blah blah. Tapos ang kwento.

Lahat kasi ng magandang palabas, nagkakaroon ng season break. Syempre, kailangan i-build up ang suspense. Hintaying magmakaawa ang mga presidente ng mga bansa, mga diplomat, politiko, artista, doktor, manunulat, bago ituloy ang next season.

Para mapanatili ang world peace at mabigyang katahimikan ang aking libu-libong tagasubaybay, ay itutuloy ko na ang next season.

Sabi nila, ang mga napapailalim raw sa zodiac sign na Taurus ay hindi lang nagtataglay ng di mapantayang kagwapuhan at kagandahan, sila rin ay biniyayaan ng walang katapusang tigas ng ulo. Stubbornness, kumbaga.

At oo, may pagka-applicable ang kantang Your Song ng Parokya ni Edgar sa aking love story. One step forward, one step forward. two steps back lang ang nangyayari sa aking mala-telenobelang buhay pag-ibig. Tanging ina talaga.

Tuwing dumadating ang kaarawan nya ako ay tinotopak. Pero ok lang e, di ko naman sya nakikita. Matagal na rin hindi kami nagkaka-kamustahan. Ayos lang. Konting topak. Lilipas din. Wag ka lang babalik. Magpaparamdam. Mabubuhay nang bigla. Dahil ako naman ang mamamatay. Ulit.

Sinabi ko sa sariling wag na siyang batiin. Ayun, binati ko pa rin. Wag pupunta sa birthday ng dating kaklase dahil pupunta sya dun. Syempre, pupunta pa rin. Wag itetext. Wag itetext. Wag itetext. Ay naku, nagsawa na rin akong kakakontra. Bahala ka sa buhay mo. Itext mo, anak ka ng nanay mo.

Wag mong itetext dahil hindi rin magrereply. At pag minalas ka, baka magreply. Dahil kapag nagreply, magtetext ka ulit. Paano kapag hindi na nagreply…

Lahat ng pagkikita namin laging may time limit. Akala ko ba titigil ang oras. Hindi rin. Sandali lang daw sya dun. Bilisan ko raw sabi nila. Baka di ko raw maabutan.

Hindi ba mas mabuti na lang kung ganun?

___________________________________

Nakita ko sa kanto ang dati naming MVP. Pinsan ng may birthday. May asawa na sya.

“O, nandyan si ano ah.”

“Ah talaga?” Kunyari di ko alam. Ano ka ba, kaya nga ako pumunta e.

Parang ayoko nang tumuloy. Dapat pala tinapos ko na lang ang test matrices ko sa OJT. Dapat nagpakaburo na lang ako sa harap ng PC. Pano ba ako napunta dito? May project pa pala ako. Teka, wag na lang.

Teka, pare, may pupuntahan pa pala ako. Uy, di mo ba ako naririnig, ayoko na tumuloy!

“O ayan na si ninong!” sabi nung nag-imbita sa akin. Nakita na nila ako.

“Ninong!”

Taking fire. Need backup!

Fire in the hole!

Team, fall back!

Man down! Man down!

Ayun sya nakaupo. Kumakain. Ano ba itong pinasok ko. Eto namang si birthday inviter, nanggatong pa. Dun pa ako pinaupo sa tabi. Anong sasabihin ko? Ano bang dapat gawin? Tanging ina.

Virtual Memory Low. Increase page file size.

“Asan na ang regalo ko?”

Ngingiti ako. “Next time na lang,” narinig kong sinabi ko.

“O, ninong kain muna,” sabi ni birthday inviter. “Saan ka galing?” sabay abot ng pinggang puno ng pancit malabon. Sino ang kakain nun, ako? Nasusuka ako. Ayoko ko kumain.

“OJT sa Makati. Asan na yung iba? Si teacher’s daughter at registered nurse?” Umalis na raw. Nag-uusap siya at si assumptionista. OP ako. Ala pala akong tropa na darating. Isa itong set-up! Set-up! Nakatalikod sya. Lulunukin ko na lang itong pansit.

Nung lumaon nakausap ko rin sya ng konti. Konti lang. Hindi talaga ako ipinanganak para sa mga ganitong pagkakataon. Maya-maya naghanda na syang umalis. Binigay ko ang regalo ko.

“Hala. Joke lang yun, ano ka ba? Akin to?”

Hindi. Akin yan. O_o Akin na nga. Pinakita ko lang sa’yo e. Akala mo naman…

“Thank you.”

Thank you lang? oh, c’mon. tatlong bundok ang tinawid ko para dyan. Haha.

May pasok pa raw sya ng alas-siyete. Kailangan nya na umuwi. Nightshift sya. Hinatid namin sya sa sakayan. Konting usap. Konti lang. Hindi talaga ako ipinanganak para sa mga ganoong pagkakataon.

“Salamat sa gift ah. Nag-abala ka pa. Binibiro lang kita.”

“Minsan lang naman e.” Thank you lang? Thank you lang?

“Sabi mo yan ah.” Ngingiti sya. Ngingiti ako. All is well in the world.

_______________________________

Happy ending?

Asa.

Pagkatapos ng araw na yun. Naglaho na naman sya. Gone with the wind. Ok lang, ok lang. Wag ka magreply, ok lang. Wag ka magtext, ok pa rin. Mahal na ang piso ngayon, alam ko. E ano kung nilamon kang muli nang lupa. E ano? Mali, mali, mali. Ayoko na talaga. Oo, ayoko na sabi e. Nakakamanhid na.

Immortal na ako.

Pero hihimlay lang ako sandali.